The situation in Greece now is a reminiscent of the situation in the former USSR states immediately after the collapse of the Soviet regime, in 1989.

Many states that had just escaped from the "protection" of the erstwhile mighty Soviet Union were exposed to the risks and the greed of the markets. Many countries back then, sought the assistance of the West and fortunately for them nowadays have begun- through many retractions - to find their way. Tens of technical advisors from the West brought their knowledge not only in matters of privatization, but also in issues including the functionality of democracy.

Today Greece is in a very similar position. It gets out of the vicious cycle of decay and corruption, and is invited to enter naked the field of realism and the relentless world of the markets. And all that without any kind of protection. And as far the functioning of democracy, in theory the country that gave birth to democracy does not need advice but in terms of the functioning of the market, the problems are huge. especially since the Socialist Party (PASOK) from the one side is required to implement measures that are far from its basic ideology and a Conservative Party (New Democracy N.D.) seeking the power, often deliberately ignoring reality and opposing constantly the government believing that in  this manner the electorate will be seduced.

At this critical time the Europe partners – not particularly selflessness, after all nothing is done selflessly in the field of economy – embraces Greece offering protection; while Greece in her misfortunes has had the good fortune to be the first eurozone country among the many to face this kind of economic crisis. And since our partners fear that the virus of the debt can turn infectious spreading to other states with incalculable consequences for the Union's future, they took action in order to prevent the worst.

Mr. Papandreou – the Greek Prime Minister - told us of a historic decision, Mr. Papoulias – the Greek President - said that Europe has finally woken up, many overwhelmed exulted, but the reality lays in what Dora Bakoyannis – chair of Democratic Alliance DESY - said that  the ball has come now to our own court; that means that whatever action Europe could have made to protect  us from the jungle of the markets, is done, from now on it is up to us how we will implement the appropriate measures necessary to get us out of the crisis.

The Memorandum of 2010 has not been implemented even at a 50% level.  Our obligations, however, for the newly received € 158 billion, have to be met in full.
With this background we heard about committees and technical advisers, particularly on issues of privatization, something that brings bitter memories of the situation after 1989 with the countries of the former real socialism. But the assignment of consultants practically recognizes the failure of the Government and the general political system to deliver a tough, yet necessary, program to exit the crisis.

If we do not deal with the solution offered by the Europeans partners negatively, in a few years we will recover and the next generation of Greeks will not live under the fear of a dangerous loan.

Evangelos Venizelos, - the Finance minister - already aware of the reality – due to his position he has the full picture - said that “the bottom of the debt’s barrel has been put.” And so it is. Given that we will not rip again our own bottom the barrel and fall once more into the void.

Even Aleka Paparriga – Chair of the Greek Communist Party - unable to offer something different, or admitting - from her own perspective - to some extent the reality, spoke about a "provisional solution.”

Unfortunately, the main opposition party, after 16 hours of its leader’s Antonis Samaras, absolute silence mumbled something about the bond failure of the government. But if the Government was successful there would not be need to even reach the Memorandum of 2010. We would have found a solution earlier... Now we are under the supervision and oversight of the troika and we should move forward with this in mind. Not based on what we want but what needs be done. Not with the ideal, but with the necessity.

Obligation of the Opposition - axiomatic or minor - in such difficult times is to strengthen all efforts aimed to the secure and shield the economic future of the country. It is its obligation to take positions and make recommendations, realistic and feasible, which are beyond the graceless role of sterile opposition. Because the opposition party aspires to govern the same country. Not a different one. And no political leader has so far aspired to rule over ruins.

Unfortunately, the picture of the current New Democracy is unprecedented. The attempt of some to hide their grief because Greece took a breath of life is evident. But is the whole staff of the new New Democracy alike? Definitely not. Then what do they do? Why don’t they react? Why don’t they raise their stature to the devastating denial of the leading team? What do they fear? And ultimately, how important it is to be a member or officer in a party that does not suit you anymore? And how different are those who remain silent for those living and fighting for the seat?

One thing for certain is that while Europe urges Greece to make a titanic effort to escape from the crisis, an effort the weight of which, unfortunately up to now, is lifted mainly by the weak economic layers of the society; and this should be rectified. This time the effort will be undermined from within by strikes and social unrest which the opposition party incites or tolerates. This is a tactic first taught by the current Prime Minister when he was in the opposition and as the people say "he reaped what he seed."

The Greek government - this timid and bad government which was indeed elected by the people - must realize that there is no room for setbacks and should continue the moratorium policy pursued so far. It is something that even the President of Democracy boldly told the Prime Minister.

Mr. Papandreou has to understand that the Greek government should no longer proceed with the scalpel in hand, but with the sword. And the first thing to get rid off is the gangrene created by his own party, namely the green party state. If you do not start from there every effort is doomed to fail. How the ordinary citizens will accept the sacrifices when they see that state and party nomenclature continues to enjoy the benefits granted to them at times of the ‘fake’ prosperity?

And if the Government can not escape from this gangrene, if it can not collide with the viscera - like Mr. Papandreou himself acknowledged that it should be - if it can not "bleed" and swiftly, then if the Prime Minister loves his country, he must let this opportunity to another government able of doing it. Probably to a government of national salvation.

In any case, Mr. Papandreou and Mr. Venizelos must understand that condition for the  political survival of their government is the collide with the parliamentary party that supports them, their own Socialist Party as it has become after years of corruption. If not, they must give up their seats to others who can, because now we got to that point where there is no time for delays.

From the Greek online magazine Apopseis

**************************************************

Όρος επιβίωσης για τη χώρα η σύγκρουση της κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ

Η κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα θυμίζει την κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ αμέσως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το 1989.

Πολλά κράτη μόλις ξέφυγαν από την «προστασία» της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, βρέθηκαν εκτεθειμένα στους κινδύνους και την απληστία των αγορών. Πολλές χώρες τότε ζήτησαν τη συνδρομή της Δύσης και σήμερα έχουν αρχίσει –μέσα από πολλές παλινωδίες – να βρίσκουν το βηματισμό τους. Δεκάδες τεχνικοί σύμβουλοι, από την πλευρά της Δύσης, μετέφεραν τις γνώσεις τους όχι μόνο σε θέματα αποκρατικοποιήσεων, αλλά και σε ζητήματα που αφορούν ακόμα και αυτή τη λειτουργία της δημοκρατίας.
 
Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε μια αντίστοιχη θέση. Βγαίνει από το φαύλο κύκλο της σήψης και της διαφθοράς και καλείται να μπει στο χώρο του ρεαλισμού και της αδυσώπητης, αλλά υπαρκτής, πραγματικότητας των αγορών, γυμνή. Χωρίς καμία προστασία. Και σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της δημοκρατίας θεωρητικά δεν χρειάζεται συμβουλές η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, αλλά σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της αγοράς τα προβλήματα είναι μεγάλα, καθώς ένα σοσιαλιστικό κόμμα καλείται να εφαρμόσει μέτρα που βρίσκονται έξω από την ιδεολογία του και ένα συντηρητικό κόμμα διεκδικεί την εξουσία αγνοώντας σκοπίμως την πραγματικότητα, πιστεύοντας ότι έτσι θα σαγηνεύσει το εκλογικό σώμα.

Την κρίσιμη αυτή ώρα, η Ευρώπη –όχι ανιδιοτελώς, τίποτα δεν γίνεται με ανιδιοτέλεια στο χώρο της οικονομίας- ανοίγει την αγκαλιά της και προσφέρει προστασία στην Ελλάδα, η οποία μέσα στην ατυχία της είχε την τύχη να είναι η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που αντιμετωπίζει το πρόβλημα της κρίσης. Κι επειδή οι εταίροι μας φοβούνται ότι ο ιός του χρέους θα αρχίσει να μεταδίδεται και στις άλλες χώρες με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον της ΕΕ, τρέχει μήπως και προλάβει τα χειρότερα.

Ο κ. Παπανδρέου μίλησε για ιστορική απόφαση, ο κ. Παπούλιας δήλωσε ότι επιτέλους η Ευρώπη ξύπνησε, πολλοί είναι εκείνοι που θριαμβολόγησαν, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή που είπε η Ντόρα Μπακογιάννη, ότι δηλαδή, πλέον η μπάλα βρίσκεται στο δικό μας γήπεδο.  Αυτό σημαίνει ότι πλέον η Ευρώπη ό,τι είχε να κάνει για να μας προσφέρει προστασία από τη ζούγκλα των αγορών το έχει πράξει. Από εκεί κι έπειτα είναι δικό μας θέμα πώς θα εφαρμόσουμε τα μέτρα που πρέπει για να βγούμε από την κρίση.

Το μνημόνιο του 2010, δεν εφαρμόσθηκε ούτε σε επίπεδο 50%. Οι υποχρεώσεις μας, όμως, για τη λήψη των νέων 158 δις € πρέπει να ικανοποιηθούν στο έπακρο.

Με αυτήν την προοπτική ακούσαμε για επιτροπές και τεχνικούς συμβούλους, κυρίως σε θέματα αποκρατικοποιήσεων, που μας φέρνουν στο νου όλη εκείνη την κατάσταση μετά το 1989, για τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Η τοποθέτηση όμως συμβούλων πρακτικά σημαίνει την αποτυχία της Κυβέρνησης και γενικότερα του πολιτικού συστήματος να υλοποιήσουν ένα σκληρό μεν, αλλά αναγκαίο, πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.

Αν δεν αντιμετωπίσουμε μίζερα τη λύση που μας προσφέρουν οι Ευρωπαίοι, σίγουρα σε λίγα χρόνια θα έχουμε ανακάμψει και η επόμενη γενιά από εμάς δεν θα ζήσει σε καθεστώς επικίνδυνου δανεισμού.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, γνωρίζοντας πλέον εκ των έσω την πραγματικότητα είπε ότι μπήκε πάτος στο βαρέλι του χρέους. Και έτσι είναι. Αρκεί να μη πριονίσουμε και πάλι μόνοι μας τον πάτο που έβαλε η ΕΕ και πέσουμε και πάλι στο κενό.

Ακόμα και η Αλέκα Παπαρρήγα, μη μπορώντας να πει κάτι διαφορετικό, ή αναγνωρίζοντας- από τη δική της σκοπιά- σε ένα βαθμό, την πραγματικότητα, μίλησε για «προσωρινή λύση».

Δυστυχώς η Αξιωματική Αντιπολίτευση, μετά από 16 ώρες απόλυτης σιωπής του αρχηγού της Αντώνη Σαμαρά, ψέλλισε κάτι περί ομολογίας αποτυχίας της κυβέρνησης. Μα αν η Κυβέρνηση ήταν επιτυχημένη δεν θα ήταν ανάγκη να φθάσουμε καν στο μνημόνιο του 2010. Θα είχε βρει λύση νωρίτερα… Τώρα όμως βρισκόμαστε υπό την εποπτεία και την επίβλεψη της τρόικας και με αυτό το δεδομένο πρέπει να βαδίσουμε. Όχι με το τι θα θέλαμε αλλά με το τι πρέπει. Όχι με το ιδεατό, αλλά με το δέον.

Χρέος της Αντιπολίτευσης- αξιωματικής ή ελάσσονος- σε τέτοιες δύσκολες ώρες, είναι να ενισχύουν κάθε προσπάθεια που ως στόχο έχει την ισχυροποίηση της οικονομικής ασφάλειας της χώρας. Χρέος της είναι να λαμβάνει θέσεις και να κάνει προτάσεις, ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες, που ξεφεύγουν από τον άχαρο ρόλο της στείρας αντιπολίτευσης. Γιατί και η Αξιωματική Αντιπολίτευση την  ίδια πατρίδα φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Όχι κάποια άλλη. Και κανείς πολιτικός αρχηγός μέχρι σήμερα δεν φιλοδοξούσε να κυβερνήσει επί ερειπίων.

Δυστυχώς, η εικόνα της σημερινής Νέας Δημοκρατίας δεν έχει προηγούμενο. Η προσπάθεια ορισμένων να κρύψουν τη θλίψη τους γιατί η Ελλάδα πήρε μια ανάσα ζωής, είναι εμφανής. Αλλά είναι έτσι το σύνολο των στελεχών της νέας ΝΔ; Σίγουρα όχι. Τότε τι κάνουν; Γιατί δεν αντιδρούν; Γιατί δεν υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στη ισοπεδωτική άρνηση της ηγετικής τους ομάδας; Τι φοβούνται; Και σε τελική ανάλυση, πόση σημασία έχει να είσαι βουλευτής ή στέλεχος σε ένα κόμμα που δεν σε εκφράζει πια; Και πόση διαφορά έχουν όσοι σιωπούν από εκείνους που ζουν και αγωνίζονται για την καρέκλα;

Το βέβαιο είναι ότι την ώρα που η Ευρώπη καλεί την Ελλάδα να κάνει μια τιτάνια προσπάθεια για να ξεφύγει από την κρίση, μια προσπάθεια που δυστυχώς μέχρι σήμερα το βάρος της σηκώνουν κυρίως τα αδύναμα οικονομικά στρώματα -και αυτό πρέπει να διορθωθεί-, την ώρα αυτή, η προσπάθεια θα υπονομεύεται εκ των έσω με απεργίες και κοινωνική αναταραχή την οποία υποδαυλίζει ή ανέχεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Πρόκειται για μια τακτική της οποίας πρώτος διδάξας ήταν, σε άλλες εποχές, ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος, όπως λέει ο λαός, «θερίζει ό,τι έσπειρε».

Η ελληνική κυβέρνηση –αυτή η άτολμη και κακή κυβέρνηση, η οποία όμως έχει εκλεγεί από το λαό- πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει περιθώρια για υπαναχωρήσεις και συνέχιση της αναβλητικής πολιτικής που ακολούθησε μέχρι σήμερα. Είναι κάτι που ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ευθαρσώς επισήμανε στον Πρωθυπουργό.

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να καταλάβει ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει όχι πλέον με το νυστέρι, αλλά με το σπαθί στο χέρι. Και από το πρώτο που πρέπει να απαλλαγεί είναι από τη γάγγραινα που η ίδια ως κόμμα δημιούργησε, δηλαδή από το βαθύ πράσινο κομματικό κράτος. Αν δεν ξεκινήσει από εκεί, κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Γιατί πώς θα ακολουθήσει τις θυσίες ο απλός πολίτης όταν βλέπουν ότι η κρατική – κομματική νομενκλατούρα συνεχίζει να απολαμβάνει των ωφελημάτων που της είχαν παραχωρηθεί σε καιρούς –επίπλαστης έστω- ευημερίας;

Και αν η Κυβέρνηση δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν την γάγγραινα, αν δεν μπορεί να συγκρουσθεί με τα σπλάχνα της, όπως ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου έχει αναγνωρίσει πως πρέπει να γίνει, αν δεν μπορεί να «ματώσει» και μάλιστα άμεσα, τότε αν ο Πρωθυπουργός αγαπά την πατρίδα του, πρέπει να δώσει αυτή τη δυνατότητα σε μια άλλη κυβέρνηση που θα μπορεί να το πράξει.  Σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Σε κάθε περίπτωση οι κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος οφείλουν να καταλάβουν ότι όρος πολιτικής επιβίωσης για την κυβέρνησή τους είναι να συγκρουστεί με το κόμμα που κοινοβουλευτικά τη στηρίζει. Να συγκρουστεί με τον ίδιο της τον εαυτό. Το ΠΑΣΟΚ. Αν δεν μπορούν, ας παραχωρήσουν τη θέση τους σε άλλους που μπορούν, γιατί πλέον δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για ολιγωρίες.