Η απόσταση που με χωρίζει με την Ελληνική δημοσιογραφική πραγματικότητα δεν μετριέται μόνο σε χιλιόμετρα αλλά και σε χρόνια. Όσο αφορά τις προσωπικές μου εμπειρίες έχω σταματήσει κάπου στον Σαραντάκο, στον Σπυρόπουλο, τον Κομίνη και αυτόν που εγώ θεωρώ μεγάλο δάσκαλο, τον Χρυσοστομίδη – τουλάχιστον υπήρξε δικό μου δάσκαλος σε ότι αφορά την δημοσιογραφία.

Οι νεότεροι που στελεχώνουν τα Ελληνικά ΜΜΕ για μένα τουλάχιστον είναι σε μια ομίχλη και όσο αφορά σειρά από αστέρες ονομάτων που ζουν - πραγματικά και εικονικά - στα παράθυρα της τηλεόρασης αυτή η ομίχλη είναι πολύ πυκνή. Αλλά αυτό τα τελευταία χρόνια με τη βοήθεια του ίντερνετ έχει αλλάξει δραματικά – και ειδικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκλογών – δίνοντας μου μια καλύτερη εικόνα – πραγματική και εικονική – για το τι συμβαίνει με τα Ελληνικά ΜΜΕ και αυτούς που υπηρετούν το λειτούργημα του δημοσιογράφου.

Αλλά θα συνεχίσω λίγο διαφορετικά, με μία ανάμνηση. Στο τέλος της δεκαετίας του 70 ξεκίνησα να δουλεύω στην Αυγούλα – έτσι λέγαμε την εφημερίδα Αυγή τότε – σε γραφεία πάντα γεμάτο στρώματα καπνού στριμωγμένος σε ένα γραφειάκι στο αρχείο εκεί στην Αγίου Κωνσταντίνου κάποια στιγμή είπα κάτι περί ανεξάρτητων δημοσιογράφων στον Χρυσοστομίδη και τότε αυτός ο υπέροχος ογκόλιθος της Ελληνική δημοσιογραφίας γύρισε και γελώντας μου εξήγησε ότι υπάρχει ανεξάρτητη δημοσιογραφία και όχι ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Στη συνέχεια της επαγγελματικής μου διαδρομής είχα πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσω την αλήθεια των λόγων του και παρακολουθώντας τις αντιδράσεις των Ελλήνων δημοσιογράφων πριν και μετά τις τελευταίες εκλογές που φέραν τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία και στείλανε τον Κώστα Καραμανλή στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς του, νιώθω ότι έζησα το τέλος της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας η καλύτερα την απόλυτη παρακμή της ενημέρωσης των Ελλήνων μέσω των ΜΜΕ.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Κώστα Πρετεντέρη, γνωστό δημοσιογράφο, σχολιαστή, διευθυντή έκδοση του Βήματος και σχολιαστή στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων του MEGA. Ο Πρετεντέρης ποτέ δεν έκρυψε τον προσωπικό του πολιτικό προσανατολισμό και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό. Ούτε η Ελένη Βλάχου, ούτε ο Κομίνης, ο Χρυσοστομίδης, ο Σαραντάκος ή ο Βασιλείου έκρυψαν ποτέ τις προσωπικές τους ιδεολογικές ή ακόμα και κομματικές προτιμήσεις. Αυτό όμως που κάνει τον κ. Πρετεντέρη να διαφέρει είναι ότι στράτευσε την δημοσιογραφική του ιδιότητα και τις προσβάσεις που του δίνουν τα τηλεοπτικά παράθυρα όχι απλά σε μια ιδεολογία ή σε ένα κόμμα αλλά σε συγκεκριμένα πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν κόμμα. Και πολύ φυσιολογικά αντιτίθεται σε ότι αντιπολιτεύεται τους εκλεκτούς του. Εδώ υπάρχει και ένα δείγμα αλαζονείας της εξουσίας που έχουν αποκτήσει τελείως εγωκεντρικά τα Ελληνικά ΜΜΕ στην Ελληνική πολιτική ζωή αλλά κρατήστε το αυτό παρενθετικά και όπως λέει και φίλος και συνεργάτης, σαν τροφή για περαιτέρω σκέψη.

Αλλά ο Πρετεντέρης είναι ένα παράδειγμα, ίσως και να τον θυμάμαι γιατί μερικές φορές η παρουσία του και αυτά που έλεγε κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων του MEGA ήταν τουλάχιστον προκλητικές και δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι έχουν μεγάλες διαφορές. Τώρα μου  έρχεται στο μυαλό και το όνομα της κ. Μακρή που αν και σε γενικές γραμμές μου είναι συμπαθής ότι κάνει ο Πρετεντέρης για συγκεκριμένες κλίκες της ΝΔ το κάνει η Μακρή για αντίστοιχες κλίκες και κυρίως τις προεδρικές του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα η κατάσταση της κ. Μακρή είναι και λίγο κωμικοτραγική μιας και από την πρώτη ώρα εκλογής του Παπανδρέου στη πρωθυπουργία έχει υποχρεωθεί σε θέση άμυνας και συνέχεια να απολογείται για το τι κάνει ή τι δεν κάνει η κυβέρνηση κωμικά κατηγορούμενοι από αυτούς που αποτύχαν τελείως!

Και βέβαια ο κατάλογος είναι ατελείωτος μιας και δημοσιογράφοι όχι απλά συνδέσαν το όνομα τους με κόμματα, όχι απλά στρατευτήκαν στο πλευρό υποψηφίων αλλά γίνανε και οι ίδιοι υποψήφιοι ή είναι έτοιμοι να ανακοινώσουν την υποψηφιότητα τους στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές όπως το κατ' εμένα φαινόμενο Αυτιάς! Και μην μπερδέψετε σε αυτούς τους πραγματικά στρατευμένους δημοσιογράφους όπως ο Τράγκας και ο Κακαουνάκης. Αυτοί ανήκουν στην ομάδα που επιβιώνουν στη δημοσιογραφία μέσω της κομματικής τους ταυτότητας. Τίποτα μεμπτό με αυτό, άλλωστε υπάρχουν και αντίστοιχοι στρατευμένοι δημοσιογράφοι στο Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό. Αλλά φυσικά δεν είναι και διευθυντές σύνταξης της μεγαλύτερης Ελληνικής πρωινής εφημερίδας.

Έτσι όλοι αυτοί αντί για όργανα ενημέρωσης και άποψης έχουν μεταμορφωθεί σε φερέφωνα καταστροφολογίας και τρομοκρατίας οδηγώντας τον μέσο πολίτη στην αδιαφορία. Να και η ευθύνη των ΜΜΕ στην αδιαφορία των πολιτών στις εκλογές που λόγω των ενοχών τους κατηγόρησαν τους πολίτες για εγκληματική αδιαφορία και φασιστική συμπεριφορά – αν είναι δυνατόν ειδικά όταν τέτοιες κουβέντες βγαίνουν από το στόμα “δημοσιογράφων” όπως ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Αλλά πριν φτάσουμε στον “δημοσιογράφο” θα ήθελα να τονίζω ότι από αυτό το γαϊτανάκι της τρομολαγνείας και κομματικού ελέγχου της ενημέρωσης δεν έχουν ξεφύγει και δημοσιογράφοι που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σωστοί δημοσιογράφοι όπως ή Ολγα Τρέμη και ο Νίκος Χατζηνικολάου. Ειδικά ο δεύτερος έχω την εικόνα ότι προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα γενιά Νεοδημοκρατών στηριγμένη σε μια ελίτ κάποιου μορφωτικού επιπέδου που στις συνομιλίες χρησιμοποιούν ένα σύγχρονο λόγο και όχι τρίκυκλα, αλλά πολύ φοβάμαι οι Κένταυροι θα υπερισχύσουν στο τέλος αποκαλύπτοντας ακόμα και στον κ. Χατζηνικολάου το ΟΝΝΕδιτάκι που προσπαθεί να κρύψει.

Αλλά η Ελληνική δημοσιογραφία και τα Ελληνικά ΜΜΕ δεν χάσανε τώρα τελευταία την αξιοπρέπεια τους, γι' αυτό παλεύουν χρόνια τώρα δημοσιογράφοι όπως ο εγωκεντρικός Ευαγγελάτος και το παράσιτο της Ελληνικής δημοσιογραφίας, ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος κατάφερε κάτι μοναδικό στα χρονικά της δημοσιογραφίας, πραγματικά παρανομώντας και ουσιαστικά παραβιάζοντας κάθε ηθική, κώδικα συμπεριφοράς και σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα αντί για να εξοριστεί από το δημοσιογραφικό χώρο στην Ελλάδα κατάφερε να δημιουργήσει σχολή, μιμητές και τώρα πια να γίνει καθεστώς στην Ελληνική δημοσιογραφία και πρότυπο προς την επιτυχία (και σύμφωνα με την σημερινή αντίληψη πετυχημένου δημοσιογράφου στην Ελλάδα και στο χρήμα) των νέων δημοσιογράφων.

Εκεί λοιπόν στα γραφεία της Αυγούλας ένα βραδάκι που όλοι καθόντουσαν περιμένοντας τους διορθωτές να τελειώσουν ο υπέροχος δάσκαλος Χρυσοστομίδης είχε πει κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Η Ελλάδα έχει όλους τους νόμους που χρειάζονται σε μια ιδανική δημοκρατία. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που τους γράφουν, αυτοί που τους ψηφίζουν, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την εφαρμογή τους και αυτοί που τους κρίνουν είναι οι πρώτοι που τους παραβαίνουν ή βρίσκουν τρόπους για να τους παραβούν. Γι' αυτό και τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Έτσι λοιπόν για να θυμηθούμε και την φράση πολιτικού, οι Έλληνες δημοσιογράφοι και τα Ελληνικά ΜΜΕ δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ομιλούν μιας και είναι από αυτούς που έχουν καιρό τώρα χάσει την αξιοπρέπεια τους.