Μία πραγματικά πρωτοφανής υπόθεση για τα ελληνικά αστυνομικά χρονικά, μιας και ο μικρός Άλεξ, φέρεται να δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους συμμαθητές του, πέντε ανήλικα παιδιά, ηλικίας μόλις 11-13 ετών. Ακολούθησε ένας δραματικός κυκεώνας αναζητήσεων, αποκαλύψεων, πραγματικών ή ψευδών, η ερευνητική δημοσιογραφία άγγιξε τα όρια της ανακριτικής, καθώς το έργο των φιλόδοξων ρεπόρτερ προχωρούσε πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από κάθε κίνηση των αρχών, το ζήτημα της προστασίας των ανηλίκων τέθηκε υπό αμφισβήτηση, τα σενάρια κατέκλυζαν τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, το ραδιόφωνο, το ίντερνετ..

Και μέχρι τώρα, ξέρουμε ελάχιστα πράγματα… Τουλάχιστον ελάχιστα είναι εκείνα που έφτασαν στο φως της δημοσιότητας, διότι διόλου απίθανο είναι να συγκαλύφθηκαν, για ακόμη μία φορά, στη χώρα που ξέρει πια, πώς να σκοτώνει τα παιδιά της με μαεστρία…

Η τραγική φιγούρα, η μητέρα, με τις ελπίδες της να ζωντανεύουν σε κάθε νέα αποκάλυψη κι ύστερα να θάβονται ακόμη πιο βαθιά, έφτασε στο σημείο να αποδέχεται οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει συμβεί στο μονάκριβο γιο της, παρακαλώντας μόνο οι μάρτυρες και οι υπαίτιοι να παραδεχτούν την αλήθεια, ώστε να μπορέσει τουλάχιστον να αντικρύσει για τελευταία φορά το σώμα του παιδιού της, να μπορέσει να το κηδέψει όπως του αξίζει, να ανακουφιστεί στο ελάχιστο η αιματοβαμμένη της ψυχή, νιώθοντας πια πως το παιδί της κείτεται ήσυχο και δεν έχει γίνει βορά στις ορέξεις πεινασμένων ζώων, ή πως δεν μένει παγιδευμένο, σαν απολιθωμένο, κάτω από το μπετό μιας μισογκρεμισμένης οικοδομής..

Ένα από τα σενάρια που έμεναν στην κορυφή, κεντρίζοντας και εν τέλει αιχμαλωτίζοντας την προσοχή όλων μας, είναι το ότι κάποια παιδιά, νεαροί συμμαθητές του που είχαν συστήσει μια παρέα σχεδόν γκανγκστερικού τύπου, τον αντιμετώπιζαν εχθρικά, περιθωριοποιώντας τον, τον χτυπούσαν, κι εκείνο, όντας αδύναμο αλλά και θέλοντας παράλληλα να αποφύγει τη βία, τους τσακωμούς και τη φασαρία, προσπαθούσε να διαφύγει, εις μάτην..

Εκείνο το μοιραίο βράδυ, το κυνήγησαν, το χτύπησαν τόσο άσχημα που εκείνο έχασε τις αισθήσεις του, και από φόβο για το χειρότερο, σε συνδυασμό με απόλυτη ανευθυνότητα, το εγκατέλειψαν κάτω από τα απομεινάρια των έργων μιας οικοδομής, κρύβοντας, έτσι απλά, την απόδειξη της ενοχής τους κάτω από μία στοίβα μπετό..

Το ερώτημα είναι το εξής.. Εάν όλα τα παραπάνω ευσταθούν, εάν ανταποκρίνονται στο ελάχιστο στην πραγματικότητα, είναι δυνατόν αυτά τα παιδιά να λειτουργούσαν αυτοβούλως; Χωρίς ουδεμία παρέμβαση ενηλίκου; Χωρίς κάποιο κίνητρο, κάποια παρότρυνση, χωρίς κατευθυντήριες γραμμές; Διότι αρνούμαι να πιστέψω πως τα παιδιά του σήμερα, ήδη από μια τόσο μικρή και ευαίσθητη ηλικία, μολύνουν την ψυχή τους με το μίσος και την εκδίκηση, πως φτάνουν στο σημείο να αφαιρέσουν τη ζωή ενός άλλου παιδιού.. Και αν η απάντηση είναι θετική, αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε αναρωτιέμαι πώς η κοινωνία μας έφτασε στο έσχατο σημείο να εκκολάπτει νεαρούς εγκληματίες και ύστερα να τους υποθάλπει με το πρόσχημα του νεαρού της ηλικίας τους και του απαίδευτου της ψυχής και του μυαλού τους…;;

Ποια είναι η παρέμβαση των υπευθύνων, η ευαισθητοποίηση των ιθυνόντων, όταν η χώρα μας, μέσα στις υπόλοιπες αρνητικές τις πρωτιές, φτάνει σε επίσημες διεθνείς έρευνες, τις πρώτες θέσεις της παιδικής εγκληματικότητας; Ποιος ασχολήθηκε και ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά να μάθει πώς μεγαλώνουν πολλά από τα παιδιά στη χώρα μας, σε άθλιες συνθήκες, σε διαλυμμένες ή υπό διάλυση οικογένειες, μέσα στη βία η οποία αναπόδραστα παράγει βία, στερούμενοι πέρα από τα βασικά προς επιβίωση, της αγάπης, της αφοσίωσης, της σωστής ανατροφής βασισμένης σε αρχές, αξίες και ιδανικά;

Αδιαμφισβήτητα, ο θεσμός της οικογένειας είναι από τους πλέον σημαντικότερους και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος, ώστε να γνωρίζει ότι η πλειονότητα των πράξεών μας αντανακλά τα παιδικά μας βιώματα… Ότι τα πρώτα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης είναι καθοριστικά για τη συνέχεια και ότι ο οικογενειακός πυρήνας αντικατοπτρίζει το σύνολο των χαρακτηριστικών που συνθέτουν τον καθένα από εμάς.. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να εγκαταλείπεται στο έλεός του, βάσει της προσχηματικής φράσης «τα εν οίκω μη εν δήμω». Διότι η κοινωνία μας, ενάντια στις προσδοκίες των μεγαλύτερων και σοφότερων από εμάς, απέδειξε περίτρανα, με κάθε πιθανό τρόπο και αφορμή, πως στερείται της ικανότητας αυτού που αποκαλούμε αυτοίαση. Αντιθέτως, σε κάθε εγκατάλειψη από τον ανθρώπινο παράγοντα, σε κάθε προσπάθεια αποσιώπησης και όχι επίλυσης των φλεγόντων ζητημάτων, βλέπουμε πως εύκολα και με μαθηματική ακρίβεια, οδηγείται στο βούρκο…

Επιπλέον, επειδή είναι λάθος να «ευλογούμε τα γένια μας» κατηγορώντας μόνιμα ένα αόρατο σύστημα, το γνωστό εξιλαστήριο θύμα για ότι μας συμβαίνει, ώστε να αισθανόμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν ευθύνονται κατ’αποκλειστικότητα οι αρχές και οι κυβερνώντες για καθετί που ταλανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Το δικό τους, μεγάλο μερίδιο, εκείνο που τους αναλογεί, καθώς καταμερίζουν λανθασμένα, εγωιστικά και συμφεροντολογικά τη δύναμη, οικονομική, πνευματική, τεχνολογική κτλ την οποία διαθέτουν, ασφαλώς και τους το καταλογίζουμε. Από την άλλη όμως, είμαστε και όλοι εμείς που ρίχνουμε μέρα με τη μέρα και ένα λιθαράκι σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνία σε χαλεπούς καιρούς…

Με αφορμή το θέμα της απαγωγής και εξαφάνισης του Άλεξ, είδαμε μία κλειστή επαρχιώτικη κοινωνία, αυτή της Βέροιας, να σφίγγει κι άλλο τον κλοιό γύρω της κάθε φορά που η αστυνομία ή οι δημοσιογράφοι με τις πληροφορίες τους, έκαναν ένα πιο επικίνδυνο βήμα προς τους κόλπους μιας κοινωνίας που πραγματικά έπασχε.. Διότι, κατά τα φαινόμενα, όλοι ήξεραν, μόνο που κανένας δε μιλούσε. Άλλοι φοβούνταν για τη ζωή τους και των παιδιών τους, άλλοι παρίσταναν τους ανήξερους και άλλοι ξεσηκώνονταν με εθνικιστικά ευφυολογήματα εναντίον οποιουδήποτε δήθεν στόχευε εσκεμμένα να πλήξει την ηθική ακεραιότητα των ανθρώπων της Βέροιας.. Ενδεχομένως να ακουστώ κυνική, αλλά δεν αποκλείεται κάποιοι από αυτούς να σκέφτονταν το θέμα με οικονομικούς όρους, όσον αφορά δηλαδή το διόλου ευκαταφρόνητο ζήτημα των τουριστικών εσόδων…

Και τι γίνεται λοιπόν με τις σπαραξικάρδιες εκκλήσεις της μητέρας που παλεύοντας μια ζωή για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της καθημερινότητας, προσπαθούσε να αποδείξει την πραότητα του χαρακτήρα της, ζώντας σε μια κοινωνική πραγματικότητα, όπου ο ρατσισμός, επενδυμένος με τον μανδύα της πατριδοφιλίας αποτελεί, είτε το θέλουμε είτε όχι, μια σκληρή πραγματικότητα; - Όχι, δεν είναι κανόνας, τα ποσοστά εμφάνισης του φαινομένου ωστόσο έχουν ξεφύγει κατά πολύ από αυτό που θα αποκαλούσε κανείς εξαίρεση- . Δε γίνεται τίποτα, καθώς το τέρας της κοινωνικής αδιαλλαξίας, αν και όχι τυφλό, αφού αγγίζει συνειδητά μόνο τους απλούς ανθρώπους που υποφέρουν ευρισκόμενοι συχνά στο περιθώριο, κωφεύει μπροστά σε τέτοιες διαμαρτυρίες και παρακλήσεις.

Και βέβαια δεν είναι μόνο η υπόθεση Άλεξ η μοναδική περίπτωση. Δυστυχώς, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα που έδωσε στη δημοσιότητα η μη κερδοσκοπική οργάνωση

« Το Χαμόγελο του Παιδιού», από τις 54 εξαφανίσεις που είχαμε το 2006, ο αριθμός υπερδιπλασιάστηκε το προηγούμενο έτος, φτάνοντας τις 124! Επιπλέον, τα 109 από τα 124 παιδιά ήταν παιδιά που είτε ξέφυγαν για λίγο της προσοχής των γονιών τους, είτε έφυγαν με τη θέλησή τους από το σπίτι τους, δίχως να ειδοποιήσουν κανέναν. Τα υπόλοιπα δεκαπέντε παιδιά ήταν θύματα αρπαγής. Παρά τις όποιες προσπάθειες, κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν. Τα περισσότερα παιδιά που εξαφανίστηκαν το 2007 βρίσκονταν στην προεφηβική ηλικία (83 από τα 124), ενώ ήταν ως επί το πλείστον κορίτσια (67%). Το 60% ήταν ελληνικής καταγωγής, το 16% αλβανικής, ενώ 29 (24%) κατάγονταν από άλλες χώρες.

Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε κάτι.. Η κοινωνία δε μας οφείλει μόνο, της οφείλουμε κι εμείς… Η πραγματική ανθρωπιά καθενός από εμάς, δεν συγκροτείται από τα παρήγορα λόγια οίκτου κάθε φορά που ο πόνος είναι τόσο έντονος που μας αγγίζει ταράζοντας την ηρεμία και τους καθημερινούς ρυθμούς μας, αλλά αντιθέτως αποδεικνύεται στην καθημερινή, σιωπηλή πλην έμπρακτη και ανιδιοτελή βοήθεια προς το συνάνθρωπο.. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο παρά «προφάσεις εν αμαρτίαις»…

Υ.Γ. Η μητέρα του Άλεξ, η Νατέλα, προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να υψώσει μαζί τους τη φωνή της , απαιτώντας δικαιοσύνη, δεδομένου ότι μια μητέρα δε χάνει ποτέ τις ελπίδες της, δημιούργησε ένα blog, το

http://natela-veria-gr.blogspot.com/ , το οποίο τιτλοφορείται ως find alex.

Υ.Γ.2 Η υπόθεση της εξαφάνισης του μικρού Άλεξ που συγκλόνισε το πανελλήνιο, μεταφέρθηκε στις σελίδες του νέου βιβλίου της Χριστίνας Αντωνοπούλου με τίτλο «Άλεξ: Η ιστορία μιας εξαφάνισης», από τις εκδόσεις Παπαζήση.