Καιρό τώρα σκέφτομαι να γράψω κάτι για το αποκαλούμενο από τον Ελληνικό τύπο, “φαινόμενο Αλέξη Τσίπρα,” αλλά η καθημερινή ενασχόληση του τύπου με την παρουσία του σαν εναλλακτική ειδησιογραφία από τη φορτωμένη σκανδαλολογία Ελληνική ζωή με κρατούσαν μακριά από το θέμα. Ευτυχώς όμως ήρθαν τα χιόνια, που δεν φέρανε μεν μια άσπρη μέρα απλά επιβεβαίωσαν την ανικανότητα της Ελληνικής πολιτείας και της Ελληνικής κοινωνίας να αντιμετωπίσει ένα απλό καιρικό φαινόμενο και τράβηξαν παράλληλα τα εκτυφλωτικά φώτα του Ελληνικού τύπου από το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, το σκάνδαλο Θέμου και το φαινόμενο Αλέξη.

Πρώτα από όλα οι επιθέσεις που δέχτηκε και δέχεται ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιεικώς απαράδεκτες γιατί αντί να έχουν σαν στόχο τους την πολιτική του νέου αρχηγού στοχεύουν τα επώνυμα τζιν και πουκάμισα του Αλέξη. Παράλληλα και αυτό ήταν το πιο ενοχλητικό τουλάχιστον για μένα ήταν ο ηλικιακός ρατσισμός που εμφανίστηκε μέσα από τους όψιμους κριτικούς του κ. Τσίπρα. Όσα χρόνια με θυμάμαι ακούω για τους δεινόσαυρους της Ελληνικής πολιτικής ζωής και η παρουσία των Καραμανλή, Παπανδρέου μας έκανε όλους να πιστέψουμε ότι πιθανώς να έρθει μια νέα πνοή στην Ελληνική πολιτική ζωή, ένας εκμοντερνισμός αντίληψης και αντιμετώπισης των προβλημάτων κυρίως της καθημερινότητας. Φυσικά μετά από μια πενταετία και οι πιο αισιόδοξοι απογοητεύτηκαν μπροστά από την παλαιολιθική αντίληψη και των δυο. Και βέβαια ο Παπανδρέου έδωσε και μερικά δείγματα αλλαγής τον πρώτο καιρό της προεδρίας του στο ΠΑΣΟΚ αλλά με την συμπεριφορά του και τις επιλογές του μετά τις εκλογές και την εσωτερική μάχη με τον Βενιζέλο απέδειξε ότι όχι μόνο είναι δεινόσαυρος αλλά βροντόσαυρος που εάν σε πατήσει χάθηκες. Έτσι όλοι αποτραβηχτήκαμε απογοητευμένοι από την Ελληνική πολιτική πραγματικότητα μέχρι που ήρθε ο Αλέξης.

Ο Αλέξης Τσίπρας και μόνο με την είσοδό του στην πολιτική πραγματικότητα έφερε την ελπίδα και τον αδικούμε με το να ξεχνάμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά ήταν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ πριν από δύο χρόνια για τον δήμο Αθηνών, απλά τότε ή είσοδός του δεν θεωρήθηκε επικίνδυνη από τα υπόλοιπα κόμματα πράγμα που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την απαξίωση των τοπικών αρχόντων.

Η προσωπική μου γνώμη όπως έχω συχνά σημειώσει είναι βασισμένη στα όσα διαβάζω και βλέπω από τα Ελληνικά ΜΜΕ στο ίντερνετ και αυτήν μόνο μπορώ να εκφράσω από αυτή τη στήλη. Αυτό που παραδέχομαι ότι μου άρεσε από την αρχή στον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αίσθηση του χιούμορ που συχνά δείχνει ακόμα κι όταν το χιούμορ μεταμορφώνεται σε σαρκασμό και ναι μου άρεσε αυτό ακριβώς που δέχτηκε την μεγαλύτερη κριτική, ότι ο άνθρωπος έχει ένα life-style που αποδεικνύει ότι ζει στο 2008.Η αντιμετώπισή του σε αυτό το θέμα ήταν λες και υπάρχει κάποια στολή που πρέπει να φοράνε υποχρεωτικά όσοι ασχολούνται με την πολιτική και χωρίς να θέλω να γίνω πικρόχολος μερικά από τα κουστούμια εν είδη στολής που φοράνε οι Έλληνες πολιτικοί πολύ πιθανώς να στοιχίζουν όσο στοιχίζει όλη η γκαρνταρόμπα και η μηχανή που οδηγεί ο κ. Τσίπρας.

Ανάλογα με ενόχλησε και η αντίδραση Πάγκαλου και Παπαρήγα, ο Πάγκαλος είναι βέβαια γνωστός για το αυθόρμητο των αντιδράσεων του ειδικά όταν πρόκειται να αποδείξει την αφοσίωσή του στον πρόεδρο, το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν ακόμα και όταν επρόκειτο για το ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Η Παπαρήγα όμως με την περί life-style και κουραμπιέ αντίδρασή της δείχνει μόνο ανωριμότητα στο να αποδεχτεί ότι αριστερά δεν είναι μόνο το ΚΚΕ στην Ελλάδα.

Και μία παρένθεση μιας και μιλάμε για την αριστερά στην Ελλάδα, Ο Αλέξης Τσίπρας σωστά παρατήρησε στον κύριο Παπανδρέου ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εκφράσει αυτό που λένε όλοι οι αριστεροί στην Ελλάδα και οι διαγραμμένοι αριστεροί του ίδιου του ΠΑΣΟΚ με πρώτον τον Σάκη Καράγιωργα πριν από εικοσιπέντε χρόνια και παρουσία του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Σημειωτέον ακόμα ότι ο ίδιος ο ιδρυτής Παπανδρέου δεν έχαιρε ιδιαίτερης αγάπης προς και από την Ελληνική αριστερά η δε ιδεολογική θέση του σημερινού ΠΑΣΟΚ ταιριάζει περισσότερο προς τα Ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα παρά τα αριστερά. Άλλωστε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου υπέκλεψε βουλευτικέ θέσης από μέλη του κόμματος για να τακτοποιήσει τους φιλελεύθερους Μάνο και Ανδριανόπουλο.

Η κυρία Παπαρήγα λοιπόν απέδειξε παιδική μνησικακία με τη συμπεριφορά της και ξαναθύμισε τις παλιές καλές ημέρες του ΚΚΕ που το κόμμα ήταν μόνο ένα και αντί να βοηθείσει σε μια ενωμένη αριστερά που έχει ένα κοινό εχθρό τη δεξιά της ΝΔ και την δεξιά του ΠΑΣΟΚ χτυπάει αλύπητα και πολλές φορές ανέντιμα τον χώρο του Συνασπισμού, μια πολιτική που ακόμα και ο μέντορά της Φλωράκης εγκατέλειψε πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια εναγγαλιζόμενος με τον Λεωνίδα Κύρκο. Η εκφράσεις της περί κουραμπιέ ήταν και θα μου συγχωρέσετε την έκφραση, κατινίστικος του κερατά! Όταν ο τέως πρόεδρος του ΚΚΕ και μέντορας της Χαρίλαος Φλωράκης χρησιμοποιούσε λαϊκές παροιμίες είχε την γνώση του τι έλεγε και τι μήνυμα μετέφεραν τα λεγόμενα του, η κυρία Παπαρήγα με την ιστορία με τους κουραμπιέδες αποδείχθηκε υποδιαίστερη του ρόλου της και φάνηκε ότι η άνοδος το ΣΥΡΙΖΑ την τρομάζει ή καλύτερα την πανικοβάλει. Το ΚΚΕ άλλωστε δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι ένα κόμμα εξουσίας, απλά έπρεπε να αντλήσει την δύναμή του σαν αριστερό κόμμα από την πολύμορφη δεξαμενή του Συνασπισμού.

Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν απέδειξε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία με την παρουσία του στην πολιτική σκηνή, έδειξε ότι μπορεί να εξελιχτεί σε πόλο έλξης για τους νέους και τους αριστερούς του ΠΑΣΟΚ και πάνω από όλα σε όσους δεν θέλουν να παίζουν το παιχνίδι διλημμάτων και εκβιασμών που παίζουν για δεκαετίες τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ακόμα απέδειξε ότι τα τρία κόμματα εξουσίας φοβούνται πάρα πολύ, θεωρούν την εξουσία ιδιοκτησία τους και θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μη χάσουν το κόκκαλο που γλύφουν τόσα χρόνια.

Και μέχρι τώρα ανάφερα τα θετικά, υπήρξε όμως κάτι σε όλη την εικόνα που δεν μου άρεσε και που με λύπη μου πρέπει να πω ότι κατέρριψε όλα τα θετικά. Και αυτό το κάτι ήρθε με την ομιλία του στο συνέδριο και με τις πρώτες του ενέργειες σαν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, η γλώσσα του ήταν κομματική και ξύλινη και ξαφνικά ο νεαρός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θύμισε παραδοσιακό αρτηριοσκληρωτικό στέλεχος του ΚΚΕ, ξαφνικά το πρόσωπό του έβγαλε ρυτίδες και εγώ έχασα το χαμόγελο. Φυσικά είναι πολύ νωρίς για οριστικές κρίσεις και ο Αλέξης Τσίπρας έχει χρόνο μπροστά του για να αποδείξει ποιος είναι και βεβαίως αυτή τη πίστωση χρόνου θα την έχει, απλά μπορεί να μην φόρεσε την στολή των πολιτευτών στην Ελλάδα όπως ανέφερα προηγουμένως αλλά νιώθω ότι φόρεσε τη στολή αγγαρείας του ΚΚΕ με μόνη διαφορά τα αρχικά ΣΥΡΙΖΑ κεντημένα στο στήθος.