Όταν πριν από ένα χρόνο περίπου αποφάσιζα να ξεκινήσω αυτή τη στήλη σε σχεδόν δεκαήμερη βάση και στα Ελληνικά για το Ovi magazine, δεν υπολόγιζα με τίποτα ότι θα έφτανα κάποια στιγμή στο σημείο να νιώθω αηδιασμένος για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και να μην ξέρω ή καλύτερα να μην είμαι σίγουρος εάν θέλω να συνεχίσω ή όχι.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή ε ενημέρωσή μου από την Ελλάδα ήταν αποκλειστικά μέσω των Ελληνικών εφημερίδων που υπάρχουν στο ίντερνετ και σπανίως μέσω ραδιοφωνικών σταθμών που μπορούσα να βρω στο ίντερνετ. Όταν λοιπόν αποφάσισα να ξεκινήσω αυτή τη στήλη άρχισα να ακούω και να διαβάζω περισσότερα τα ελληνικά ΜΜΕ και ως εκ θαύματος ιδιωτικά κανάλια περάσανε το κεντρικό τους δελτίο online. Ένα ταξίδι στην Ελλάδα συμπλήρωσε την κατάσταση μιας και ανακάλυψα και ΜΜΕ που αγνοούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Έτσι σύντομα βρέθηκα πλημμυρισμένος από νέα, γεγονότα και θέματα αρκετά για να με πνίξουν.

Με πνίξαν όχι μόνο λόγο της έντασης των θεμάτων αλλά και λόγω της έντασης μετάδοσης τους. Όταν επρόκειτο για εθνικά θέματα είχα την αίσθηση ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξεκίναγε κάποιος πόλεμος είτε με την Τουρκία είτε με τα Σκόπια, όταν επρόκειτο για οικονομικά θέματα ήμουν σίγουρος ότι όλοι τα είχαν πάρει σε σημείο να ψάχνω τους λογαριασμούς μου μήπως τα είχα πάρει κι εγώ και δεν το είχα καταλάβει.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σήμερα, τέσσερις μόλις μήνες μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές με μία κυβέρνηση ανύπαρκτη και μια κοινωνία ανυπεράσπιστη. Οι κυβερνήσεις, οι όποιες κυβερνήσεις είναι εκεί σαν προσωρινοί διαχειριστές της εξουσίας και κάτω από τη συνεχή επιτήρηση της δικαστικής εξουσίας, της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ. Αυτή είναι ή θεωρεία τουλάχιστον. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχουμε μια κυβέρνηση που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία λες και της ανήκει δικαιωματικά και δεν μπορεί να της παρθεί με τον ίδιο τρόπο που της δόθηκε, μία δικαστική εξουσία που βυθίζεται καθημερινά σε σκάνδαλα σκοπιμότητα και αναλγησίας και σε μια νομοθετική εξουσία, την βουλή και την αντιπολίτευση που είναι σε ένα συνεχή αγώνα επιβεβαίωσης της ανυπαρξίας της. Τέλος μένουν τα ΜΜΕ πνιγμένα μέσα σε διαπλεκόμενα συμφέροντα, σκάνδαλα και ένα μαύρο κυκεώνα εκβιασμών και εκχωρήσεων ή παραχωρήσεων.

Στο όνομα της δημοκρατίας όλοι αυτοί βιάζουν καθημερινά κάθε έννοια δημοκρατίας και προβάλουν μια νέα μορφή φασισμού. Ένα απλό παράδειγμα είναι τα γεγονότα της Κυριακής των συγκρούσεων μεταξύ ΜΑΤ, χρυσής αυγής και αντιφασιστικών ομάδων και τα όσα έγιναν στο κέντρο της Αθήνας. Η κυβέρνηση αγωνιώντας για την εξωτερική εικόνα της και με την τροπή που παίρνουν όλα τα σκάνδαλα που την τριγυρίζουν με την ταυτόχρονη αποτυχία της να περάσει στα μουλωχτά το ασφαλιστικό άφησε την πρωτοβουλία στα ακροδεξιά στοιχεία που κυριαρχούν μέσα στις δυνάμεις ασφαλείας και που για την ύπαρξη τους έχει ίση ευθύνη με το ΠΑΣΟΚ που προηγήθηκε στην κυβέρνηση της χώρας. Απλά ο ανίκανος και στερούμενος πρωτοβουλιών Καραμανλής έδωσε περισσότερο χώρο σε όλα αυτά τα στοιχεία. Παράλληλα και όπως ακριβώς ο θείος του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος πριν από το 80 μπροστά στο κίνδυνο να χάσει τις εκλογές άνοιξε τις αγκαλιές του σε όλα αυτά τα ακροδεξιά, εθνικιστικά και φασιστικά μιάσματα ελπίζοντας και επενδύοντας στις μετρημένες ψήφους τους.

Στις περισσότερες δημοκρατίες τις Ευρώπης ναζιστικά, νεοφασιστικά και ρατσιστικά κινήματα όπως αυτό της Χρυσής Αυγής είναι παράνομα ή περιθωριακά και στις περισσότερες χώρες βρίσκονται μόνιμα υπό αστυνομική παρακολούθηση μιας και σχεδόν πάντα υποθάλπουν εγκληματικά στοιχεία. Αυτέ οι ομάδες από καταβολής τους υποθάλπουν την εγκληματική βία και είναι κομμάτι της ύπαρξης τους. Στην Ελλάδα όμως γίνεται το εξής ακραίο, η αστυνομία καλύπτει αυτά τα εγκληματικά στοιχεία και τα ΜΜΕ τους δίνουν το λόγο σε κεντρικά δελτία ειδήσεων στο όνομα της δημοκρατίας.

Φυσικά σε μια δημοκρατία ο καθ' ένας έχει το ελεύθερο του λόγου και των ιδεών αλλά αυτό έχει ένα όριο, όσον αυτός ο λόγος δεν καταργεί τα δικαιώματα των άλλων, και οι φασιστικές νεοναζιστικές ομάδες όπως η Χρυσή Αυγής, οι υποστηρικτές της δικτατορίας, εχθροί της δημοκρατίας, και εγκληματίες ρατσιστές είναι εχθροί της δημοκρατίας και δεν θα έπρεπε με τίποτα να τους δίνεται ο λόγος. Δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας, αυτός που κατακρεούργησε ένα έθνος και κύλησε στο αίμα ολόκληρη την Ευρώπη ήρθε στην εξουσία ακριβώς εκμεταλλευόμενος την δημοκρατία και την ανοχή προς την ελευθερία του λόγου. Και φυσικά μιλάω για τον πρωτοπόρο όλων αυτών των μιασμάτων τον Χίτλερ. Παράλληλα όλοι αυτοί οι μάγοι των Ελληνικών ΜΜΕ έδειξαν και την πιο απλή εγκυκλοπαιδική άγνοια αποκαλώντας αντιρατσιστικά κινήματα ...αριστεριστές και μάλιστα είχαν το θράσος να κάνουν ερωτήσεις όπως “Μα εσείς οι αριστεριστές ξεκινήσατε!”

Ο όρος 'αριστερισμός' αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Λένιν σε μια προσπάθεια του να απομονώσει αυτούς που του την βγαίναν από αριστερά πιστεύοντας ότι η δικτατορία που είχε οικοδομήσει ήταν πολύ μακριά από τα Μαρξιστικά ιδανικά αλλά ταυτόχρονα δεν θα μπορούσε και να τους καλέσει χαφιέδες και όργανα των καπιταλιστών ειδικά όταν για παράδειγμα επρόκειτο για αποδεδειγμένους επαναστάτες όπως ο Τρότσκι. Με την ίδια λογική οι παρουσιαστές δημοσιογράφοι θα έπρεπε να αναφέρονται στον συνδικαλιστή αστυνομικό και συνεντευξιαζόμενο με την προσφώνηση, μπάτσε ή γουρούνι και αντίστοιχα το μίασμα της Χρυσής Αυγής με τος χαρακτηρισμούς, φασίστα δολοφόνε.

Τέλος ή δικαστική εξουσία στην Ελλάδα πλήρως εναρμονισμένη με τη ακροδεξιά νοοτροπία της κυβέρνησης, την φασιστική νοοτροπία της αστυνομίας και ανίκανη να ξεφύγει από τη μιζέρια της απλά αθωώνει αστυνόμους που κατά λάθος σπρώξανε τη ζαρντινιέρα που απρόσεκτος φοιτητής έπεσε επάνω της, βάζουν στο αρχείο εξόφθαλμα σκάνδαλα και με τη συνεργασία της αστυνομίας συλλαμβάνουν νεαρή κοπέλα σαν υπεύθυνο!

Τι έκανε η αντιπολίτευση; Έξυνε τα νύχια της ή έκανε ποδήλατο γιατί τον Γιώργο Παπανδρέου και λυπάμαι που το λέω για την ιστορία που έχει το όνομά του, δεν το έχω ικανό για κάτι καλύτερο. Το ΠΑΣΟΚ οδηγείται σε ένα συνέδριο οδηγούμενο από ένα αρχηγό με μοναδικό προσόν την ιστορία της οικογενείας του και κρατώντας τη συνοχή του κόμματος συχνά με φασιστική πειθαρχία και απειλές η δε εσωτερική αντιπολίτευση πολύ πιθανώς σοκαρισμένη από αυτή τη κατάσταση ...τρώει μπουγάτσες.

Όλα αυτά είναι ένα απλό παράδειγμα, από τον Θέμο Αναστασιάδη μέχρι το Ζαχαρόπουλο, το σκάνδαλο της Siemens, το θέμα του πάρκου στο παλιό αεροδρόμιο, το θέμα Κλαδά, το θέμα της δολοφονίας του τέως διοικητού του ΙΚΑ (μέχρι το όνομά του ξεχάσαμε), τις μίζες, τις μίζες, τις μίζες ... νιώθω να πνίγομαι! Όταν πρωτοήρθα στη Φιλανδία μου έκανε εντύπωση που το δελτίο καιρού διαρκούσε πιο πολύ από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων και στο δελτίο ειδήσεων υπήρχε ένα δύο θέματα, οι δημοσιογράφοι απλά ενημερώνουν και ακολουθούν βιαστικά τα νέα για το πρωτάθλημα χόκεϊ. τότε μου φάνηκε αστείο, παρακολουθώντας τα online Ελληνικά δελτία ειδήσεων τώρα πια απλά ...τους ζηλεύω.

Υ.Γ. Θα μπορούσα φυσικά να το γυρίσω στα αθλητικά αλλά μετά την πρόσφατη απόφαση του αθλητικού δικαστηρίου για τον αγώνα Ολυμπιακού Καλαμαριάς που επιβεβαίωσε ότι η παράγκα Κόκκαλη απλά άλλαξε ιδιοκτήτη ή τουλάχιστον βιτρίνα ιδιοκτήτη αλλά παραμένει στην οικογένεια και από την άλλη πλευρά η πρόταση για ποδοσφαιρικό σκλαβοπάζαρο του Τζίγκερ στις πλάτες της πιο ιστορικής Ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας του Παναθηναϊκού και η μη απάντηση του στην κίνηση της ΠΕΚ αποδεικνύουν ότι το παλικάρι είναι ανίκανο και καλά θα κάνει να παραιτηθεί από τη θέση του προέδρου γιατί κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει ότι εκτός από ανίκανος είναι και ανόητος.