Ο θάνατος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήρθε την πιο καλή ώρα για να σώσει κάτι από την αξιοπρέπεια του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου στην Ελλάδα αλλά και αυτό σε Ελληνικά μέτρα πάντα. Το μόνο που μένει τώρα είναι αυτή η αξιοπρέπεια που έδειξε ο Χριστόδουλος στη πορεία της αρρώστιας του αλλά και αυτή που δείχνουν οι βαρόνοι του αρχιεπισκοπικού θρόνου θα γίνει ένα παράδειγμα και προς τους υπόλοιπους.

Παραδέχομαι ότι ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών δεν ήταν κατά τη γνώμη μου μια προσωπικότητα που συνέβαλλε θετικά στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δύο δεκαετίες στην Ελλάδα, απεναντίας έγινε μέρος του προβλήματος και όπως στη περίπτωση με τις ταυτότητες δημιούργησε πρόβλημα οδηγώντας μια κοινωνία σε κατάσταση υστερίας. Εδώ θα ήθελα να κάνω μια σημείωση, είναι πολύ άσχημο να πεθαίνει ένας άνθρωπος και ειδικά κάτω από τις επώδυνες συνθήκες που πέθανε ο μακαριστός, και όπως ανέφερα και παρά πάνω η αξιοπρέπεια που έδειξε είναι άξιο μνημόνευσης αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πράξει του παρελθόντος ξεχνιούνται γιατί δυστυχώς όπως στη περίπτωση του αρχιεπισκόπου μπορούν να γίνουν παράδειγμα για το μέλλον και αυτό είναι κάτι που η Ελληνική πραγματικότητα δεν χρειάζεται.

Και κάτι που μου έκανε προσωπικά πολύ αρνητική εντύπωση, ο Χριστόδουλος ήταν μια προσωπικότητα που συχνά προκαλούσε αντιθέσεις και αντιπάθειες ειδικά ανάμεσα στον πολιτικό κόσμο, τις τελευταίες δύο μέρες από τον θάνατο του μακαριστού όλοι όσοι μέχρι προ μηνών του κάναν κριτική τώρα έχουν περάσει στα ευχολόγια. Και όταν μιλάω για ευχολόγια εννοώ παρέλαση προσωπικοτήτων από τα ερτζιανά και τις τηλεοπτικές οθόνες που ευτυχώς με το να ζω στο εξωτερικό έχω την πολυτέλεια να μην τα βλέπω. Το τρομακτικό ακόμα και κάτω από αυτές τις θλιβερές συνθήκες είναι η ανάγκη αυτοπροβολής αυτών των προσωπικοτήτων που ξεκινάνε το όποιο ευχολόγιο τους με εκφράσεις όπως 'τον ήξερα καλά' ή 'είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω καλά' προσωπικότητες που ήταν μάλλον persona non grata στο αρχιεπισκοπικό μέγαρο. Αυτός βέβαια που αξίζει το μετάλλιο είναι ο ανεκδιήγητος νομάρχης Θεσσαλονίκης που πρόβαλε το γεγονός ότι ήταν ο τελευταίο επισκέπτης του μακαριστού.

Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος υπήρξε ένα καθαρά πολιτικό πρόσωπο με φιλοδοξίες και στρατηγικές που μόνο ένας πολιτικός δικαιολογεί, νοθευμένος μέσα στο εμφυλιακό και μετεμφυλιακό κλίμα με πίστη στο γνωστό δικτατορικό τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Και είχε την ευκαιρία να δείξει αυτή του τη στάση πολλές φορές παρασέρνοντας για χάρη ψηφοθηρίας και ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, ας μην ξεχνάμε τι έγινε με τις αστυνομικές ταυτότητες, κάτι που δεν θα έπρεπε με τίποτα να απασχολήσει την εκκλησία έγινε για τον μακαριστό σταυροφορία με έντονη αντιπολιτευτική συνθηματολογία. Στο θέμα του Σκοπιανού η ελληνική εκκλησία ανέλαβε χρέη υπουργείου εξωτερικών πολλές φορές παρασέρνοντας την κυβέρνηση ειδικά αυτή του κυρίου Καραμανλή σε ελληνοκεντρικές δηλώσεις που γινόντουσαν σταδιακά επιχειρήματα στην άλλη πλευρά και τέλος οι ταραγμένες σχέσεις εξουσίας με το πατριαρχείο που βέβαια είναι ενδοεκκλησιαστικό θέμα και θα έπρεπε να παραμείνει έτσι αντί να παρασύρει μέσα του πολιτικούς. Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε το μοναδικό ταλέντο να συνδυάσει τις πιο παρωχημένες απόψεις στο πιο μοντέρνο λόγο και αυτό ήταν δίκοπο μαχαίρι για τον ίδιο, την εκκλησία αλλά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Ο καινούργιος αρχιεπίσκοπος Αθηνών θα πρέπει να αποφύγει το δρόμο του προκατόχου του και να επιστρέψει την εκκλησία στο φυσικό της χώρο, στις εκκλησίες. Αναμφίβολα ο ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας στην ιστορία του ελληνισμού είναι μακρύς και μη αμφισβητούμενος με όλες τις λαμπρές του αλλά και τις μελανές του στιγμές. Ο ελληνισμός δεν διασώθηκε από την εκκλησία και το κρυφό σχολείο αλλά σαφώς έπαιξε τον ρόλο της κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής. Ναι η εκκλησία κράτησε σε περιόδους δύσκολους την ενότητα των Ελλήνων αλλά και η ίδια η εκκλησία μοίρασε την Ελλάδα σε πιστούς και παιδιά ενός κατώτερου θεού τους Έλληνες κατά την περίοδο πριν τον παγκόσμιο πόλεμο, κατά την περίοδο του εμφυλίου και κατά την περίοδο της δικτατορίας. Και σαφώς υπήρξαν εκκλησιαστικές προσωπικότητες, λαμπρές εκκλησιαστικές προσωπικότητες και ακόμα υπάρχουν και κοσμούν το χώρο της εκκλησίας. Εγώ είχα την τιμή να γνωρίσω μερικές και δεν είχαν κανέναν επισκοπικό τίτλο και γι αυτό τους κατατάσσω στις πιο λαμπρές μορφές της εκκλησίας. Αξέχαστος θα μου μείνει ιερέας σε μικρό ναό των Ανατολικών συνοικιών της Αθήνας που σαν μορφή βγαλμένη από τον Καζαντζάκη φρόντιζε πρώτα να φάνε και να πάνε σχολείο όλα τα παιδιά της ενορίας του και του χώρου απόρων που ίδιος συντηρούσε μέσα στο σπίτι του και εάν και μόνο περίσσευε κάτι θα έτρωγε ο ίδιος και επειδή ήμουν ο ίδιος μάρτυρας ξέρω ότι το έκανε αυτό εις βάρος της προσωπικής του υγείας κάτι που έφερε δάκρυα ακόμα και σε μένα τον κυνικό άθεο.

Ο νέος αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο ηγέτης του Ορθόδοξου ποιμνίου στην Ελλάδα θα πρέπει να κρατηθεί μακρυά από πολιτικές σκοπιμότητες, προσοχή όπως κάθε Έλληνας πολίτης έχει σαφώς το δικαίωμα άποψης και γνώμης η παρέμβαση όμως σε μικροπολιτικές διαφορές και οι σταυροφορίες που παραβαίνουν ή παραφράζουν νόμους ειδικά όταν πρόκειται για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως το απόρρητο των θρησκευτικών πιστεύω είναι ανεπίτρεπτες. Ο νέος επίσκοπος θα πρέπει να είναι παράδειγμα αξιοπρέπειας και όχι αλαζονείας, πρέπει να ακολουθήσει όχι το παράδειγμα της πορείας του μακαριστού Χριστόδουλου, αυτής της δαιδαλώδους πορείας ανάμεσα σε παραπολιτικές και παραεκκλησιαστικές εκρήξεις, αλλά αυτή των τελευταίων μηνών του που δίδαξε αξιοπρέπεια. Ας είναι λοιπόν ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!