Πριν τα Χριστούγεννα έγραψα ένα άρθρο με την ευκαιρία απορίας Έλληνα που ζει σαν κι εμένα εκτός Ελλάδος, εάν όσα ακούμε και διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό από το ίντερνετ είναι αλήθεια. Η απάντηση είναι ...όλα είναι αλήθεια, για όλους εμάς που ζούμε στις μεθοδικές κοινωνίες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης αυτή η απάντηση αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού!

Και αυτά τα έγραφα πριν αρχίσει ο ιός της αυτοκτονίας να χτυπάει την Νέο-δημοκρατική Ελληνική πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι με την νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2004 και την κυβέρνηση Καραμανλή η Ελλάδα πέρασε σε μια νέα περίοδο που θα μπορούσε να ταχτεί κάπου ανάμεσα στην εμφάνιση των βροντόσαυρων και το τέλος των μεγαλόσταυρων, τα θηλαστικά είδαν για λίγο φως στην περίοδο Σημίτη αλλά τελειώσαν γρήγορα.

Το τι συνέβει με την απόπειρα αυτοκτονίας του τέως γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού κ. Ζαχαρόπουλου είναι λίγο πολύ γνωστό και η επανάληψη των γεγονότων είναι περιττή. Η προσπάθεια της κυβέρνησης Καραμανλή να βγάλει από πάνω της το πολιτικό κόστος και να αφήσει τη ροζ πλευρά του σκανδάλου να πλημμυρίσει τον τύπο εξ ίσου αναμενόμενη. Αυτό που ενοχλεί, προσοχή ενοχλεί δεν ξαφνιάζει ή αιφνιδιάζει είναι η στάση της δικαιοσύνης που έδειξε πρωτόγνωρη ετοιμότητα και έστειλε την ροζ πέτρα του σκανδάλου στο πιο βαθύ της μπουντρούμι.

Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα πάσχει και πάσχει χρόνια τώρα, για την ακρίβεια πάσχει από την εποχή της μεταπολίτευσης μιας και είναι η μοναδική εξουσία στην Ελλάδα που δεν δέχτηκε ποτέ κάθαρση, ούτε αυτήν την μηδαμινή που δέχτηκαν άλλες μορφές εξουσίας όπως ο στρατός και οι δυνάμεις ασφαλείας. Η δικαιοσύνη υπήρξε πάντα κράτος εν κράτη και προπύργιο της πιο δεξιάς πλευράς της Ελληνικής κοινωνίας με μέλη πολλές φορές τους ίδιους ακριβώς που σαν στρατοδίκες δίκαζαν και καταδίκαζαν ακόμα και θανατικές καταδίκες την περίοδο της δικτατορίας και πριν σε ένα καθαρά μετεμφυλιακό πνεύμα. Σίγουρα υπήρξαν εξαιρέσεις, σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνω την περίπτωση του τέως προέδρου της δημοκρατίας κ. Σαρτζετάκη για τον οποίο έχουν δοθεί οι πιο κατάλληλοι χαρακτηρισμοί από τον Λάκη Λαζόπουλο και από τον Χάρι Κλιν! Αλλά αυτές οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, η Ελληνική δικαιοσύνη βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της και κάτι πρέπει να γίνει άμεσα. Δεν μπορεί να ξεσπάει το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο και οι ίδιοι άνθρωποι να συνεχίζουν να δικάζουν.

Οι άνθρωποι που ορίζουν την Ελληνική δικαιοσύνη έχουν από ότι φαίνεται ένα μοναδικό προνόμιο σε μια δημοκρατία, το δικαίωμα της κληρονομικότητας αλλιώς δεν εξηγείται το δικαίωμα τους να ορίζουν τους διαδόχους τους που φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι και τίποτα άλλο από συνεχιστές της δυναστείας τους. Έτσι δικαστικοί με αποδεδειγμένο ζωφυρό παρελθόν γίνονται η βάση για ένα επώδυνο μέλλον. Πέρα από αυτό συχνά, συχνότερο και από την πολιτική ζωή στην δικαστική κοινωνία της Ελλάδας παρατηρείται και το φαινόμενο της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού.

Η Ν.Δ. Φυσικά δεν έκανε τίποτα για την αλλάξει, γιατί άλλωστε η ίδια η Ν.Δ. Δεν είναι η συνέχεια της κομουνιστοφάγου δεξιάς της μετεμφυλιακής Ελλάδας, εκείνης της δεξιάς που έβλεπε συνέχεια συνωμοσίες και κομουνιστές που έρχονταν για να κλέψουν τις περιουσίες μας και να βιάσουν τις παρθένες. Το ΠΑΣΟΚ από τη δική του πλευρά θα μπορούσε να κάνει κάτι την πρώτη του περίοδο επί Ανδρέα Παπανδρέου αλλά ο Ανδρέας είχε ανοίξει πάρα πολλά μέτωπα ταυτόχρονα εκείνη την περίοδο. Στη συνέχεια χάθηκε μέσα στα ειδικά δικαστήρια και στα πάμπερς και την τελευταία του περίοδο την περίοδο Σημίτη το ΠΑΣΟΚ δεν είχε την πολυτέλεια σύγκρουσης με την συντεχνία των δικαστών. Το ΠΑΣΟΚ του σήμερα με τον άυλο και άοσμο Γιωργάκη είναι ανίκανο να πάρει την εξουσία από τον Καραμανλή, όχι να συγκρουστεί με τη δικαιοσύνη!

Το ότι κάτι πρέπει να αλλάξει με την δικαιοσύνη είναι γνωστό και πρέπει να γίνει άμεσα εάν θέλουμε ή Ελλάδα να βρεθεί στις χώρες με αξιόλογη διαφάνεια και κράτος δικαίου. Όπως φάνηκε και με τα παραπάνω η Ελληνική πολιτική σκηνή είναι ανίκανη να διαχειριστεί μία τέτοια κρίση με το όποιο πολιτικό της κόστος μέσα από το λαβύρινθο σχέσεων και εκβιασμών που διέπουν τις σχέσεις κυβερνητικής εξουσίας και δικαστικού κατεστημένου. Η μόνη λοιπόν ελπίδα βρίσκεται στην ύπαρξη αυτών των λίγων δικαστικών με συνείδηση και επίγνωση του βάρους του λειτουργήματος που ασκούν και που πρέπει να είναι αυτοί που θα φέρουν την αλλαγή. Και ας ελπίσουμε ότι ο οχετός που αναβλύζει τα τελευταία χρόνια από τα δικαστικά γραφεία θα τους υποχρεώσει να κάνουν κάτι.

Τέλος η περίπτωση του κ. Ζαχαρόπουλου έχει πολλαπλές διαστάσεις και με την βοήθεια της κυβέρνησης και της δικαιοσύνης ο θύτης με ένα τρομαχτικό και απόλυτα Καφκαϊκό τρόπο έχει μεταμορφωθεί σε θύμα γιατί όλοι μας φαίνεται για χάρη της κλειδαρότρυπας που έχει ανοίξει το βίντεο να έχουμε ξεχάσει ότι όλα ξεκίνησαν από την περίπτωση μιας κοπέλας που προσπαθεί να βρει μια μόνιμη θέση στο δημόσιο. Αυτό είναι ένα γεγονός με τεράστιες κοινωνικές διαστάσεις γιατί ακόμα κι εάν υπάρχει εκβιασμός – που μάλλον υπάρχει - το αντίτιμο είναι ...εξευτελιστικό, μια θεσούλα στο δημόσιο! Κάτι που κάνει τον ρόλο της δικαιοσύνης ακόμα πιο εξευτελιστικό.

Φυσικά στην ιστορία υπάρχουν και δεκάδες ακόμα αναπάντητα ερωτηματικά που έχουν να κάνουν και με την θέση του κυρίου Ζαχαρόπουλου στην κυβέρνηση Καραμανλή αλλά όπως και με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις πολύ φοβάμαι ότι θα μείνουμε μόνο στο κομμάτι της κλειδαρότρυπας και τα υπόλοιπα θα χαθούν σε κάποιο ντουλάπι!