Οι μέρες των Χριστουγεννιάτικων «διακοπών» εκτός από τη γεμιστή γαλοπούλα και τα μελομακάρονα, μέσα σε ένα στρεβλωμένο μάρκετινγκ, φέρανε και καινούργιες ταινίες. Τώρα εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Εγώ αυτό το «Επιστροφή στο μέλλον», ή όπως αλλιώς έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, κινηματογράφο δεν το θεωρώ όσο κι αν προσπαθήσω.

Σοβαρά τώρα μπορούμε να συγκρίνουμε τον σαχλαμαράκια που στα τριάντα του κάνει σκέιτμπορντ και το παίζει λελές ροκάς με το απίθανο «Cinema Paradiso»; Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να τα συγκρίνει; Συγκρίνεται το «Omega man» με τον δύσμοιρο Χέστον (έτσι τον λένε τον άνθρωπο κι όχι Ήστον) με τη σαχλαμαρούλα που έκανε ο και ράπερ Smith σαν επανέκδοση;

Και απλά δεν πάω παρά πίσω γιατί θα πάθουμε ομαδική μελαγχολία με τάσεις υστερίας και θα βάλουμε φωτιά στα blue-ray DVDs μας. Ίσως εκεί κάπου και να είναι η εξήγηση της καλλιτεχνικής ποιότητας των σύγχρονων ταινιών. Σήμερα φτιάχνουν ταινίες που θα της δεις στο iPad και τους νοιάζει η τεχνική ποιότητα και τα εφέ της ταινίας. Αυτό τα λέει όλα. Πάνε οι μέρες που περίμενες να έρθει το Σαββατοκύριακο για να πας στο Radio City στη Πατησίων για να δεις ταινία στα άνετα καθίσματα ή στο Παλλάς στο Παγκράτι με το χαβαλέ να γίνεται στον γυναικωνίτη.

Παρενθετικά εδώ, οι περισσότερες ταινίες που θα αναφέρω θα τις αναφέρω με τον αγγλικό η γνήσιο τίτλο τους γιατί αφενός μεν δεν τις βλέπω στην Ελλάδα αφετέρου χρόνια τώρα έχω σηκώσει τα χέρια με το τρόπο που μεταφράζονται οι τίτλοι στην Ελλάδα. Και μη σταματήσετε στις ταινίες, στο βιβλίο να δείτε ποιανής το κάγκελο γίνεται, αλλά αυτό άλλη φορά.

Τώρα λοιπόν που ξεκαθαρίσαμε τις λεπτομέρειες πάμε στο ζουμί. Οι τέσσερεις ταινίες που εγώ είδα.

The Martian

Αφού λοιπόν ξοδέψανε δισεκατομμύρια για να πάνε στον Άρη και έχουν κάνει και μια βάση με όλα τα κομφόρ και οξυγόνο τους έλειψαν τα χαλουίν (το ότι Αμερικανάκια) και αποφασίζουν να γυρίσουν στη Γη. Αλλά ξεχάσανε έναν. Τον Matt Damon που κάπου είχε χαθεί και βαρεθήκαν να τον ψάχνουν.

Πρώτο, εγώ έχω βαρεθεί να ψάχνουμε συνέχεια τον Matt Damon. Ξεκίνησε με τον Saving Private Ryan και τελειωμό δεν έχει ο χαμένος. Μια ζωή τον ψάχνουν όλοι. Δεύτερο, μου θύμισε το Home Alone. Που πας μωρή κυράτσα διακοπές χριστουγεννιάτικα και μου αφήνεις το 9χρονο μόνο στο σπίτι; Έτσι κι αυτοί, πάνε στον Άρη και ξεχνάνε …ποιον; Το Στρατιώτη Ράϊαν που μόνιμα χαμένος είναι! Εδώ μιλάμε για διαπλανητική βλακεία!

Τρίτο, οι κινηματογράφοι δεν έχουν τηλεκοντρόλ με το κουμπί fast-forward. 144 λεπτά μετράει η ταινία και τα είδα όλα. Καλά όχι όλα, μερικές φορές έκλεινα τα μάτια μου, μια φορά πρέπει να με πήρε και ο ύπνος. Ή παρατηρούσα τι έτρωγαν οι διπλανοί μου. Αλλά σας βεβαιώ ότι αν υπήρχε τηλεκοντρόλ και κουμπί fast-forward θα την είχα δει, άντε σε …4 λεπτά!!! Και τέταρτο, ας μην είχα την ελπίδα ότι επιτέλους θα σοβαρευτεί και θα φτιάξει το καινούργιο Alien κι εγώ ταινία του Ridley Scott …δεν θα ξανάβλεπα!

The Hateful Eight

Εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι εγώ έρχομαι από τη γενιά του Τζών Γουέϊν (αυτό το έγραψα ελληνικότατα, γιατί έτσι τον ήξερα, μετά έμαθα το Duke). Ο καουμπόι είναι βαρύς κι ασήκωτος, καπνίζει ασταμάτητα, στραβοπερπατάει από τις ώρες πάνω σε άλογο, πίνει ουίσκι για πρωινό, πρώτα πυροβολεί και μετά κάνει ερωτήσεις.

O Tarantino προσπαθεί αλλά στο τέλος Tarantino είναι και τις ταρζανιές δεν τις γλυτώνει. Αλλά είναι Ταραντικές ταρζανιές οπότε …τις τρως. Είναι κι αυτός ο Samuel L. Jackson με τον Kurt Russell που το κάνουν η συνταγή που μετράει. Κάτι σαν Clint Eastwood με Gene Hackman και Morgan Freeman. Δεν μπορεί ρε παιδί μου, ξέρεις ότι είναι καουμπόικο που μυρίζει θάνατο με τον ήλιο στη πλάτη και αγελάδα στο συρματόπλεγμα από μακριά.

Ο Tarantino βέβαια και τη κονόμα του την έχει κάνει και στην ιστορία του κινηματογράφου θα μείνει άρα ….κάνει το κέφι του και συνεχίζει – ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει – την παράδοση του Sergio Leone. Η γνώμη μου; Καλά κάνει και σε όσους αρέσει αυτό το στιλ ας την δούνε. Ο Kurt Russell για άλλη μια φορά απολαυστικός σε πολύ πειστική μίμηση του μεγάλου Τζών Γουέϊν. H ταινία τώρα. Κατ’ εμένα πάντα είναι το Reservoir Dogs σε γουέστερν. Μια παρέα από φάτσες σε μιά τελείως σουρεαλιστική κατάσταση με πολύ αίμα και σασπένς. Ένας απολαυστικός Tarantino όπου η όγδοη ταινία του, μετά το Reservoir Dogs (αγαπημένο μου) και το Pulp Fiction, ίσως και να ειναι η καλύτερη του μέχρι τώρα.

Spectre

Το μαρτίνι με βότκα και ακούνητο! Η τέταρτη ταινία του James Bond με τον Daniel Craig. Τώρα αυτή είναι προσωπική άποψη, αλλά μετά τον ελαφρύ Roger Moore και τον ξενέρωτο Pierce Brosnan, o μόνος αληθινός Bond παρέμενε ο σκωτσέζος Sean Connery. Μέχρι που ήρθε ο Daniel Craig. Δεν ήταν ένας άλλος Bond, ήταν Ο Bond. Το Casino Royal απλά συγκλονιστικό στο είδος του και στη μυθολογία του Bond.

Στο Spectre, ο Daniel Craig είναι ο Bond του Casino Royal με δόσεις Sean Connery. Υπήρχαν σκηνές που αν έκλεινες τα μάτια έβλεπες το γέρο-σκωτσέζο να μπαίνει στο πρόσωπο του νεότερου Craig. Καταιγιστική δράση και βέβαια …Monica Bellucci. Σταματάμε, βαθιές ανάσες, συνεχίζουμε. Που λέτε η Monica Bellucci … Εντάξει η ιστορία είχε μερικά κενά και πραγματικά σε μερικές στιγμές της το σενάριο ακροβατούσε, αλλά ήταν 110% Bond και 148 απολαυστικά λεπτά και μέσα σε αυτά τα 148 λεπτά όλα τα αρνητικά, που το πιθανότερο δεν είχες χρόνο να παρατηρήσεις, είχαν περάσει και τα είχες ξεχάσει.

Ο Daniel Craig δήλωσε ότι αυτή είναι η τελευταία του ταινία στο ρόλο του Bond. Κρίμα γιατί του πάει πολύ ο ρόλος αλλά κι αν είναι αλήθεια, τότε φεύγει στην απόλυτη ακμή του σαν Bond και θα μείνει αξέχαστος όπως ακριβώς ο Sean Connery. Την ταινία την απόλαυσα και μπήκε και στο κατάλογο αγορών σε DVD για να την ξαναδώ και να την ξαναδώ και να την ξαναδώ.

Star Wars: The Force Awaken

Την πρώτη ταινία της σειράς, το Episode IV: A New Hope, την είδα τη δεύτερη μέρα προβολής του στο Radio City στην Αθήνα το 1977. Την δεύτερη φορά στο Παγκράτι μετά από μερικές βδομάδες και μέχρι να φτάσει στα καλοκαιρινά σινεμά την είχα δει άλλες 7 φορές! Την αρχική τριλογία την αγόρασα σε βίντεο όταν πρωτοβγήκε. Την αγόρασα σε DVD όταν βγήκε και την ξαναγόρασα σε special DVD όταν ο George Lucas το ξαναέφτιαξε προσθέτοντας και διορθώνοντας σκηνές.

Το 1999 ξεκίνησε η δεύτερη τριλογία, πάλι με τον George Lucas στη σκηνοθεσία και δημιουργία με πρώτο το Episode I: The Phantom Menace. Την πρώτη την είδα στο σινεμά όταν είχε περάσει πια η πρώτη φούρια, τη δεύτερη σε βίντεο, την τρίτη την κατέβασα. Εντάξει! Ίσως και να ήταν κρυωμένος ο Lucas όταν τις έφτιαχνε. Ξέρετε, αυτές οι ανοιξιάτικες γρίπες δεν είναι κι ότι το καλύτερο.

Και φτάσαμε στο 2015, πήραμε και τα 3D γυαλιά μας και πήγαμε σινεμά. Το ότι όλο το πακέτο του Star Wars το έχει αγοράσει η Disney θα έπρεπε να με είχε προετοιμάσει αλλά …λες δεν μπορεί, Star Wars είναι αυτό. Και είδαμε την Frozen στο διάστημα σε ένα γαλαξία πολύ πολύ μακριά. Στις σκηνές που ο Harrison Ford έτρεχε και πυροβολούσε κόντεψα να πέσω από το κάθισμα από τα γέλια. Εντάξει είμαι εγώ παππούς αλλά αυτός …που πας ρε Καραμήτσο; Δεν ξέρεις ότι ο γέρος πάει από χέσιμο η πέσιμο; Εσύ θέλεις να την πάθεις σε ένα γαλαξία πολύ πολύ μακριά;

Όσο για τον κακό, τον καινούργιο Darth, κόντεψα να δώσω δίκιο στη καθολική εκκλησιά που κατηγόρησε το καινούργιο Star Wars για έλλειψη ηθικής όπου ο κακός δεν είναι τόσο κακός και δεν είναι ξεκάθαρα τα όρια του καλού από το διαβολικό. Μια Frozen από ένα γαλαξία πολύ πολύ μακριά και σας συμβουλεύω αν μπορείτε να αντισταθείτε στη πίεση αυτού του τρομακτικού μάρκετινγκ να κρατηθείτε σε ένα γαλαξία πολύ πολύ μακριά από αυτή τη ταινία!

Από τον Θάνο Καλαμίδα