Οι πιο λαμπρές στιγμές είναι προσωπικές

Οι πιο δοξασμένες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, έχουν γραφεί με αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Με την καρδιά και όχι με την λογική η τις συμβουλές φίλων και εχθρών. 

Από τους 300 του Λεωνίδα μέχρι το 1821 του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη η του Διάκου και από ‘40 που ξέχωρα από τον κατακτητή ο λαός είχε να αντιμετωπίσει ένα φιλοναζιστή πρωθυπουργό, που ευτυχώς γι’ αυτόν κυρίως, δεν τόλμησε να πει «ναι», κι ένα άβουλο γερμανοφυτεμένο βασιλιά. Αυτό το ΟΧΙ ακολούθησε ένας παγκόσμιος πόλεμος, μια κατοχή που στοίχησε στην Ελλάδα το ένα πέμπτο τους πληθυσμού της, θύματα εκτελέσεων, πείνας και δυστυχίας. Σε ποσοστό μέσα στα πρώτα δέκα κράτη με τις μεγαλύτερες απώλειες για όλη τη περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Υπήρξε έστω και μια στιγμή που κάποιος μετάνιωσε για τα ΟΧΙ; Καμία απολύτως. Τα ΟΧΙ είναι κομμάτι της εθνικής και ιστορικής ταυτότητας του κάθε Έλληνα όπου και να βρίσκεται. Είναι συνδεδεμένο με την ύπαρξη μας και το γενετικό μας κώδικα.

Μετά ήρθε το ’73 και το Πολυτεχνείο. Πάλι ΟΧΙ. Εκεί πια να δείτε πόσοι «λογικοί» και γεφυροποιοί ήθελαν να το σταματήσουν. Είπα γεφυροποιοί και τι θυμήθηκα. Μέντορας της γέφυρας με τους προδότες δολοφόνους δικτάτορες ήταν και μέντορας του μετέπειτα «γεφυροποιού» με τους Ευρωπαίους νταβατζήδες και βασανιστές και σημερινού αντιπροσώπου του «ναι» ο Αντώνης Σαμαράς.

Ανάμεσα σε αυτά τα ΟΧΙ υπήρξαν πολλά μικρότερα σε όλη την ελληνική ιστορία. Από την Τροία μέχρι σήμερα. Είναι σαν αυτά τα ΟΧΙ να είναι βουνοκορφές σε μια οροσειρά σαν την Πίνδο. Μια οροσειρά γεμάτη ΟΧΙ.

Και από ότι φαίνεται, κάθε γενιά στην Ελλάδα, είναι καταραμένη η ευλογημένη να πει τα δικά της μεγάλα ή μικρά ΟΧΙ.

Αλλά ξέρετε κάτι; Και πάλι ολα αυτα δεν έχουν σημασια γιατι το θεμα σε αυτο το δημοψήφισμα και για τον καθένα απο εμάς είναι θέμα προσωπικό.

Σαφώς αυτό το κείμενο είναι επηρεασμένο και συναισθηματικά φορτωμένο. Είναι επηρεασμένο από τους αγώνες ενός παππού, τα ΟΧΙ ενός πατέρα - που ψήφιζε όταν τον αφήναν λάθος κόμμα αλλά δεν το είχε καταλάβει - και δεκάδων ανθρώπων που με τιμήσαν με την φιλία τους και δεν ζουν πια. Είναι συναισθηματικά φορτωμένο με το Βύρωνα, ναι την προσφυγομάννα τον Βύρωνα με τους χωματόδρομους του ’60, με τον Γιάννη που έκανε στα Γιούρα και τον Πέτρο που έκανε μετά τη Μακρόνησο στην Ικαρία, με τον Μιχάλη που παίζαμε μπιλιάρδο με το ένα χέρι γιατί το άλλο του είχε μείνει εκεί που χτυπάγανε τον Ανδρέα και τέλος για ένα πολύ ρομαντικό τότε παιδί που η ασφάλεια είχε ενημερώσει τον πατέρα του ότι με αυτά που πιστεύει και κάνει θα πάει φαντάρος στην Ορεστιάδα και τελικά έκανε στο Σουφλί.

Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι 20,000 άστεγοι στην Αθήνα για κάποιους είναι παράλληλες απώλειες για να κάνει ανάπτυξη ο Σαμαράς και γιατί 10,000 δολοφονημένοι με αυτοκτονία δεν θεωρούνται γενοκτονία. Γιατί μου φαίνεται εφιαλτικό και δεν μπορώ καν να έρθω στη θέση των γονιών που αφήναν τα παιδιά τους στο Χαμόγελο του Παιδιού, γιατί δεν μπορούσαν να τους δώσουν ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι γάλα και γιατί παιδάκια πέθαναν προσπαθώντας να ζεσταθούν. Γιατί στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν 1,500,000 άνεργοι και ξέρω κάποιους από αυτούς και είναι στην ηλικία μου, γιατί ο Γιώργος στα 60του έμεινε άνεργος, έχασε και το σπίτι του και τώρα ζει φιλοξενούμενος, γιατί 300,000 άτομα ζητιανεύουν στην ουρά ένα κομμάτι ψωμί.

Γιατί η Κατερίνα έχει μείνει με 20 ευρώ και δυο παιδιά μέχρι το τέλος του μήνα που μόλις άρχισε, γιατί ο Κώστας απολύθηκε μετά από 30 χρόνια δουλειάς και του είπαν αν θέλει να βρίσει να βρίσει τον Τσίπρα αλλά πριν από αυτό του πέταξαν ότι με το μισθό του (που ήδη είχε κοπεί στο 50%) θα προσλάβουν δυο ακόμα και τρία σκλαβάκια κάτω των 25, γιατί τη Λουλού την απέλυσαν έγκυο παράνομα για να μη την πληρώνουν όταν θα λείπει για να κάνει το παιδί μετά από 15 χρόνια, γιατί ο Γιάννης είναι άνεργος 4 χρόνια και ανησυχώ που δεν ξέρω πώς να τον βοηθήσω, γιατί ο Δημήτρης είναι άνεργος στα 28 του και εξαρτάται από τη σύνταξη της μάννας του και τον άνεργο πατέρα του, γιατί ο Κωνσταντίνος μόλις έμαθε ότι τον άλλο μήνα τέλειωσε από τη δουλειά γιατί δεν φταίει ο Σαμαράς και το σινάφι του που κατέστρεφε την Ελλάδα 30 χρόνια τώρα αλλά ο Τσίπρας που έγινε πρωθυπουργός πριν από πέντε μήνες.

Γιατί όλα αυτά είναι το ιστορικό που έχει σαν προίκα το «ναι».

Και το ΟΧΙ είναι θέμα προσωπικό. Προσωπικό γιατί το κάνανε προσωπικό. Οι Σαμαράδες, οι Αδώνηδες, οι Βενιζέλοι, οι Καραμανλήδες και οι Σάκηδες. Γιατί μόνο το ΟΧΙ μετράει για τους Έλληνες και να λένε ότι θέλει το «ναι» για την Ελλάδα. Χωρίς Έλληνες και μόνο Σαμαράδες, Ελλάδα δεν υπάρχει.

Όταν ρίχνετε το βόλι πατριώτες, θυμηθείτε τον Ανδρέα Κάλβο και πράξτε αυτό που σας λέει η συνείδηση σας αλλά θυμηθείτε ότι κάποιοι δεν θα ψηφίσουν γιατί τους δολοφόνησαν μέσο αυτοκτονίας.

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
                η ελευθερία.